Μια φορά και έναν καιρό, μια οικογένεια από την πόλη πήγε σε ένα δάσος περίπατο τα παιδιά για να πάρουν καθαρό αέρα. Μαγεύτηκαν από το περιβάλλον και αποφάσισαν να κτίσουν εκεί ένα σπίτι. Έτσι και έκαναν.
Κάποια μέρα τους επισκέφθηκαν κάτι κουμπάροι, που και αυτοί έκαναν την ίδια σκέψη. Έκοψαν και αυτοί κάμποσα δένδρα και έφτιαξαν το σπίτι των ονείρων τους.
Τα χρόνια πέρναγαν, οι επισκέψεις πλήθαιναν και κουμπάρο σε κουμπάρο, φίλο σε φίλο, τα δένδρα εξαφανίστηκαν αλλά είχαν παρέα τους γείτονες.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι δεν υπάρχουν αρκετά δένδρα για τα παιδιά…….Έτσι άρχισαν να φυτεύουν δενδράκια στα πεζοδρόμια. Το δάσος είχε γίνει αστική περιοχή…….Αυτά έγιναν πριν πολλά χρόνια…..
Σε μια εκδρομούλα μου στο Ντράφι πριν αρκετά χρόνια, συνάντησα μια κυρία, που στην κουβέντα απάνω μου είπε ότι έχει πάρει οικόπεδο από κάποιο συνεταιρισμό και σκόπευε να κτίσει. Απόρησα και της είπα, πως είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο μέσα σ’ ένα φυσικό δάσος. Δεν το πολυπίστεψα ότι θα υλοποιηθεί αλλά έγινε. Και το ένα σπίτι έφερε το άλλο και ο συνεταιρισμός πούλησε όλα τα οικόπεδά του. Ήξερα πλέον ότι κάποια στιγμή το δάσος θα καταστραφεί.
Το είπα σε κάποιους γνωστούς που έκτισαν και αυτοί και μου είπαν ότι, ίσα – ίσα «εμείς θα προστατέψουμε το δάσος». Τους απάντησα ότι «δεν θα προλάβουν τίποτα αν γίνει το κακό» και δυστυχώς έγινε. Το ποταμάκι με τον καταρράκτη, που πλέον είχε γίνει άσφαλτος, δεν έσωσε την κατάσταση. Ούτε οι άλλοι δρόμοι.
Θυμάμαι τις εκδρομές που κάναμε με τις οικογένειές μας τις αργίες. Όλο το χωριό ήταν εκεί. Ποτέ δεν πήρε φωτιά, ποτέ δεν καταστρέψαμε κάτι.
Το χωριό είχε μια πολύ καλή οργάνωση για πυροπροστασία. Κάθε χρόνο θυμάμαι έβγαζε κατάλογο κατοίκων εθελοντών για περίπτωση ανάγκης και ήταν σε επιφυλακή.
Η καμπάνα της εκκλησίας κτυπούσε τότε για ορισμένους λόγους. Για χαρά, για πένθος και για πυρκαγιά και ξέραμε τι συμβαίνει.
Τώρα οι καιροί άλλαξαν μαζί με τα συμφέροντα και τα ήθη. Οι καμπάνες κτυπούν ακόμα μα δεν ξέρεις το γιατί. Τα δάση μας καίγονται, καίγεται η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας. Οι αιτίες ίσως είναι πολλές, δεν ξέρω ούτε είμαι αρμόδια να βγάλω συμπεράσματα για το πως και το γιατί. Το αποτέλεσμα βλέπω και θλίβομαι. Το δάσος καμένο και ανθρώπους κατεστραμμένους.
Το δάσος θα ξαναγίνει, ίσως σε πολλά χρόνια, αν το αφήσουν ήσυχο. Οι άνθρωποι όμως;; Αυτοί που κάηκαν , αυτοί που δεν έχουν σπίτια και βιός πια;; Τι θα γίνουν;; Μεγάλες οι πληγές που δύσκολα επουλώνονται .
Εύχομαι το Κράτος να παρέμβει δυναμικά, που είμαι βέβαιη ότι θα το κάνει, αλλά και άλλοι παράγοντες που έχουν και μπορούν. Εδώ και αν χρειάζεται αλληλεγγύη.
Εύχομαι να μην ξαναδώ φυσικές καταστροφές. Μας φτάνουν όλα τ’ άλλα. Και όχι κροκοδείλια δάκρυα για την καταστροφή του περιβάλλοντος,
Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι . Όλοι.
