Για τους Έλληνες το κρασί ήταν το δώρο του θεού Διονύσου και συνεπώς γνώριζαν πολύ καλά την τέχνη της οινοποιίας. Ήταν πότες και μάλιστα πολύ καλοί.
Όλοι γνωρίζουμε και οι επιστημονικές μελέτες το βεβαιώνουν ότι η καθημερινή κατανάλωση μικρής ποσότητας κρασιού ,ένα με δύο ποτηράκια κάνει καλό στην υγεία ( βοηθάει την καρδιά,προστατεύει από εκφυλιστικές ασθένειες ,προστατεύει από κατάγματα…….), ενώ η αυξημένη κατανάλωση έχει αρνητικά αποτελέσματα και πρέπει να αποφεύγεται.
Το γνώριζαν οι πρόγονοί μας και έπιναν οίνον κεκραμένον ( κρασί με νερό ή και με θαλασσινό νερό )
Στην αρχαία Ελλάδα κρασί εξαιρετικής ποιότητας παράγονταν σε πολλές περιοχές . (Θράκη,Χίος,Παλλήνη,Σάμος,Ικαρία…..).
Το κρασί όμως φτιαχνόταν με διαφορετικό τρόπο από ότι σήμερα.
Μετά τον τρύγο τα σταφύλια έμεναν στον ήλιο για να αφυδατωθούν και στην συνέχεια τα πατούσαν υπό τον ήχο μουσικής , με χορευτικές κινήσεις.
Ο μούστος έμπαινε σε πιθάρια και αναμιγνύονταν με αλατόνερο ή με θαλασσινό νερό.
Αφού έβραζε για κάποιες ημέρες ,τα πιθάρια τοποθετούνταν μέσα στην γη . Τα πιθάρια με το νέο ευωδιαστό κρασί έβγαιναν από το χώμα αργά τον χειμώνα ή την Άνοιξη.
Οι πρόγονοί μας ήταν δυνατοί πότες. Έπιναν όμως το κρασί τους πάντα νερωμένο (κεκραμένος οίνος και ποτέ άκρατος) ,γιατί ήθελαν να πίνουν στα συμπόσια ( συν+πίνειν) τους ,καθ΄ όλη την διάρκεια της νύχτας και να φιλοσοφούν χωρίς να μεθούν και να παραφέρονται.
Γιατί πίστευαν ότι η απρεπής συμπεριφορά είναι συμπεριφορά μόνο βαρβάρων.
Άκρατος οίνος ( ανέρωτο κρασί ) χρησιμοποιούνταν μόνο για φάρμακο ή για απολύμανση πληγών ( σύμφωνα πάντα με τον Ιπποκράτη).Το ελληνικό κρασί εξάγονταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Η κάθε πόλη κράτος είχε αμφορείς με διαφορετικό σχήμα και σήμανση της περιοχής παραγωγής ( εδώ μπαίνουν τα θεμέλια της ονομασίας προέλευσης).
Το ρετσίνι χρησιμοποιήθηκε αρχικά για το σφράγισμα των αμφορέων. Όταν όμως άνοιγαν οι αμφορείς οι σφραγισμένοι με ρετσίνι και γύψο και οι αλειμμένοι με πίσσα για να παραμένουν στεγανοί, διαπιστώθηκε ότι το κρασί τους είχε ένα διαφορετικό άρωμα και έτσι άρχισε να προστίθεται ρετσίνι στο κρασί.
Και φυσικά τα πρώτα ποτήρια του νέου κρασιού ήταν αφιερωμένα στον Θεό του κρασιού τον Διόνυσο. Τον Διόνυσο ο οποίος πίστευαν ότι μπορούσε να μετατρέψει το νερό σε κρασί.
{Στην Άνδρο υπήρχε ιερό του Διονύσου. Στο ιερό αυτό ανάβλυζε πηγή της οποίας το νερό είχε την οσμή και την γεύση οίνου.}
Οι πολεμιστές έπιναν κρασί πριν φύγουν για την μάχη για να πάρουν δύναμη αλλά και όταν επέστρεφαν από αυτήν για να ξεδιψάσουν.
Η ασπίδα του Αχιλλέα είναι διακοσμημένη με μία σκηνή τρύγου και πολλές σκηνές οινοποσίας περιγράφονται στην Οδύσσεια και φυσικά ο Οδυσσέας μέθυσε με καλό-δυνατό κρασί τον Πολύφημο για να δραπετεύσει με τους συντρόφους του από την σπηλιά του.
Στο Βυζάντιο το κρασί δεν αραιώνεται και πίνεται ζεστό σαν ένδειξη πολυτέλειας,ενώ η άμπελος καλλιεργείται κυρίως από μοναχούς.
Ας μην ξεχνάμε ότι η άμπελος και ο οίνος είναι ιερά σύμβολα του Χριστιανισμού.
Επί τουρκοκρατίας η οινοποιία διατηρείται στην Ελλάδα, γιατί οι κατακτητές, είχαν από την φορολογία στο κρασί μεγάλα έσοδα ,οπότε διατήρησαν την παραγωγή του. Είναι η περίοδος που υπερισχύει η ποσότητα σε βάρος της ποιότητας επί του παραγόμενου προϊόντος και αυτό εξακολουθεί να ισχύει και στα χρόνια μετά την απελευθέρωση.
Το Υπουργείο Γεωργίας ιδρύει το 1937 το Ινστιτούτο Οίνου γιατί υπάρχει πλέον ανάγκη για παραγωγή καλού ελληνικού κρασιού. Αρχίζουν να δημιουργούνται μεγάλες ιδιωτικές παραγωγές εμφιαλωμένου πλέον κρασιού και η ποιότητα γίνεται συνεχώς καλύτερη.
Η Ελλάδα παράγει ξανά καλό κρασί με ονομασία προέλευσης .
Στα Μεσόγεια ( Ανατολική Αττική),το κρασί που παράγεται στην προστατευμένη πεδιάδα των Μεσογείων ( Υμητός και Πεντέλη, Ευβοϊκός και Σαρωνικός),είναι ονομαστό. Παλλήνη,Σπάτα,Μαρκόπουλο…., παράγουν εξαιρετικό κρασί.
Στην Παλλήνη ιδρύεται το 1917-1918 ο πρώτος αμπελουργικός συνεταιρισμός της Αττικής και οι “χαρβατιώτες” γιορτάζουν την ίδια περίοδο την πρώτη δική τους παραγωγή ,μετά τον αναδασμό της γης που προήλθε με την εφαρμογή του αγροτικού νόμου 1072.
Γράφει ο Κορδάτος για την εποχή αυτή “οι χαρβατοπούλες ,όλα μεστωμένα κορίτσια σαν το κρύο νερό με κίτρινα τσεμπέρια στο κεφάλι τρυγούσαν τον ξανθό καρπό των αμπελιών και τον κουβαλούσαν στο χωριό τραγουδώντας: Μπαίνω μες τ΄αμπέλι σαν νοικοκυρά ,δεν έχω νοικοκύρη δεν έχω τσιφλικά. …….Όλα ΄ναι δικά μας αμπέλια και σπαρτά. Ελάτε ,ελάτε να τρυγήσουμε κόκκινα σταφύλια να πατήσουμε”.
Ο τρύγος ήταν από τις σημαντικότερες αν όχι η σημαντικότερη περίοδος του χρόνου. Περίοδος κατά την οποία όλη η οικογένεια κινητοποιούνταν για να βοηθήσει στο μάζεμα του σταφυλιού.
Η καλλιέργεια της αμπέλου μαζί με την καλλιέργεια της ελιάς έδιναν τα απαραίτητα έσοδα για την χρονιά. Μόχθος,αγωνία…. και χαμόγελα όταν η παραγωγή ήταν καλή.
Στις παρυφές της σημερινής πόλης λίγοι καλλιεργήσιμοι αμπελώνες υπάρχουν πλέον .
Οι εποχές αλλάζουν τα χρόνια περνούν και οι δρόμοι της Παλλήνης δεν μυρίζουν μούστο όπως παλιά.
Οι απόγονοι όμως εκείνων των καλλιεργητών, είναι βέβαιο ,πως με ότι και αν ασχολούνται σήμερα και σε όποιο μετερίζι επαγγελματικής,επιστημονικής ή προσωπικής στιγμής τους συναντήσει ο Σεπτέμβρης , σε όποιο τόπο και αν βρίσκονται ,μέσα από την συλλογική τους μνήμη ξεπηδούν τα αρώματα από τα ώριμα σταφύλια και το πρώτο βράσιμο του μούστου για το νέο κρασί.
Και βέβαια αναγνωρίζουν το καλό κρασί και ξέρουν πως να το πίνουν.
