Πικέρμι και Λόφος «Λεβίδη», τόπος Μαρτυρίου στη γερμανική Κατοχή

1748

Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής , ο Λόφος «Λεβίδη» η Λόφος του «Μύλου» όπως τον ονόμαζαν οι παλιοί κάτοικοι της Παλλήνης, έγινε τόπος μαρτυρίου Ελλήνων Αγωνιστών.

Υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες κατοίκων, για φρικτά βασανιστήρια και εκτελέσεις. Οι γονείς και οι παππούδες μας έχουν διηγηθεί πολλές μικρές και μεγάλες ιστορίες από την Κατοχή με κορυφαία την ιστορία του Λόφου.

Ο Λόφος και η βίλλα είχαν επιταχτεί από τους Γερμανούς ενώ είχαν αφήσει κάποια δωμάτια για την οικογένεια Λεβίδη που αργότερα την εγκατέλειψε για την Αθήνα.

Όπως μας περιγράφει χαρακτηριστικά ο  αείμνηστος Γιάννης Οικονόμου στο βιβλίο –παρακαταθήκη « η Παλλήνη ( το Χαρβάτι ) ένας τόπος δύο ιστορίες»:

Στις 22 Ιουλίου 1944 ένα γερμανικό στρατιωτικό όχημα χτυπήθηκε από αντάρτες του ΕΛΑΣ , κοντά στο Πικέρμι, όπου είχαν στήσει ενέδρα. Στο αυτοκίνητο επέβαιναν εκτός από τον οδηγό, ο Γερμανός φρούραρχος της Εύβοιας και ο συμπατριώτης του Λιμενάρχης Ραφήνας. Οι δύο επιβάτες αξιωματικοί και ο οδηγός του αυτοκινήτου σκοτώθηκαν επιτόπου από τα πυρά της ενέδρας.

Επόμενο ήταν αφού δεν συνελήφθησαν οι δράστες , οι γερμανοί να αρχίσουν τα αντίποινα.

Οι πρώτοι που βρέθηκαν και συνελήφθησαν κατα μήκος της  Λεωφόρου Μαραθώνος ήταν οι λεγόμενοι «ξυλάδες» οι οποίοι περνούσαν με τα καροτσάκια τους και μάζευαν ξύλα.

Στο σημείο εκείνο συνέλαβαν και κρέμασαν από τα πεύκα 54 αθώους ανθρώπους. Τους άφησαν κρεμασμένους για 48 ώρες.  Ο ομαδικός τάφος τους βρίσκεται στο 19ο χλμ. Λ.Μαραθώνος στο ύψος του Πικερμίου.

Υπάρχουν πολλές μικρές διηγήσεις για εκείνο το γεγονός από τους γονείς και παπούδες μας. Ενα από αυτά που νομίζω αξίζει να το αναφέρουμε  :

Στη Μαραθώνος και Αγ.Νικολάου  λοιπόν στο ύψος του ρέματος ,δεν είχε σκεπαστεί τότε , περνούσαν κάποιοι από τους συλληφθέντες με συνοδεία των γερμανών που τους οδηγούσαν στον τόπο της εκτέλεσης. Η Κατερίνα Ρεντούμη , σύζυγος του Αθανασίου Ρεντούμη ,κατάφερε χωρίς να το πάρουν είδηση οι γερμανοί στρατιώτες να φυγαδεύσει και να κρύψει στο ρέμα δίπλα στο σπίτι της μία έγκυο με τον αντρα της. Αργότερα μετά τον πόλεμο το ζευγάρι  την επισκέφτηκε και προς ενδειξη ευγνωμοσύνης ζήτησαν να βαφτίσει το γιό τους.

Είχαν σκοπό να κάψουν την Παλλήνη αλλά μετά τη μεσολάβηση του υπολοχαγού Σμιτ ο οποίος κατά γενική ομολογία ήταν αντιχιτλερικός και αγαπούσε και βοηθούσε τους κατοίκους κατάφερε να αποτρέψει την καταστροφή.

Αλλά τα αντίποινα συνεχίστηκαν και το ίδιο βράδυ οι Γερμανοί έφεραν στο Λόφο 150-200 περίπου πατριώτες που ήταν φυλακισμένοι και άλλους που είχαν συλλάβει από μπλόκα στο Χαιδάρι και άλλα μέρη της Αθήνας. Δύο μερόνυχτα οι κάτοικοι άκουγαν τις κραυγές των αθώων πατριωτών. Αφού τους βασάνισαν φρικτά , όσοι επέζησαν εκτελέστηκαν  στους πρόποδες του Λόφου και επί της Λεωφ.Μαραθώνος και στη συνέχεια  τους έθαψαν στο λόφο.  Το επόμενο πρωί οι κάτοικοι αντίκρυσαν ενα φρικτό θέαμα, υπήρχαν παντού στο δρόμο αίματα και σκορπισμένα ρούχα , παπούτσια, καπέλα κλπ.

Αργότερα , με  εντολή του ιδιοκτήτη Δημ.Λεβίδη τα πτώματα σε αποσύνθεση μεταφέρθηκαν σε άγνωστο  νεκροταφείο. Για αρκετά χρόνια μετά την απελευθέρωση, οι συγγενείς των θυμάτων επισκέπτονταν το Λόφο και έκαναν τρισάγιο.

Οφείλουμε ακόμη σε αυτούς τους άγνωστους αγωνιστές με κάποιο τρόπο να τιμήσουμε την θυσία τους με ένα μνημείο που θα θυμίζει στους παλιούς και θα μαθαίνει στους νεώτερους  τι σημαίνει αγώνας για την Ελευθερία και τι φασισμός .Υπάρχει μόνιμο αίτημα  των κατοίκων και του Παλληνέα και υποχρέωση της Πολιτείας για την ανέγερση ένος μνημείου σε ανάμνηση της θυσίας των Αγωνιστών.

Μαλιαρού Αναστασία

Καμία δημοσίευση για προβολή