Σκόρπιες Αναμνήσεις
Αφιερωμένο στα παιδιά της Παλλήνης (Χαρβάτι)
Έτσι έλεγαν οι παλαιοί. Ένας πόλεμος όμως γεμάτος από χαρά, κέφι, ειρηνικός……
Όλοι στο χωριό, στην Παλλήνη, περίμεναν με ανυπομονησία να έρθει η εποχή του τρύγου, μεγάλοι και μικροί κτηματίες.
Άρχιζαν από νωρίς τις προετοιμασίες για τον ερχομό του τρύγου, πλένοντας και αποστειρώνοντας τα ξύλινα βαρέλια, με σκίνα και άλλα αρωματικά φυτά. Οι αυλές γέμιζαν με νερά όπως και οι δρόμοι που μοσχομύριζαν. Σ’ εμάς τα παιδιά η συμβουλή «πρόσεχε μη γλιστρήσεις» ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Όταν έφτανε η ώρα όλα ήταν τακτοποιημένα, έτοιμα. Κόφες, κοφίνια, κάρα, εργάτες, που είχαν έρθει και από άλλες περιοχές, αν θυμάμαι καλά και από την Εύβοια. Θυμάμαι περισσότερες ήταν οι κοπέλες που τρυγούσαν. Φορούσαν κίτρινα μαντήλια (τσεμπέρια) στο κεφάλι και πολλές από αυτές σιγοτραγουδούσαν.
Έβαζαν τα σταφύλια στα κοφίνια, μετά στις κόφες (μεγάλα κοφίνια) και μετά στο κάρο.
Φόρτωναν το κάρο μέχρι ψηλά απάνω και τα πήγαιναν στο παρακράτημα, όπως το έλεγαν, (απέναντι από το 1ο Γυμνάσιο). Εκεί το ζύγιζαν και κρατούσαν κάποιο φόρο, σε σταφύλια φαντάζομαι. Επίσης στα σταυροδρόμια υπήρχαν «φορατζήδες» που κατέγραφαν τον αριθμό των κάρων. Κάποιοι περνούσαν απ’ έξω από το σπίτι μας και μας έδιναν πολλές φορές τσαμπιά σταφύλια. Τι όμορφα που ήταν και τι νοστιμιά είχαν αυτά τα σταφύλια, τα σαββατιανά, όπως τα έλεγαν και ας είχαν και κουκούτσια. Αν πεις και για τα «κουδουνάκια» (μικρά τσαμπιά), που αφήνανε;;; Εεε αυτά ήταν σκέτη γλύκα!!!
Το πανηγύρι κρατούσε αρκετές μέρες. Αφού πατούσαν τα σταφύλια και έβγαζαν το μούστο, άλλοι μόνοι τους και άλλοι στο εργοστάσιο του «Καμπά», έβαζαν το μούστο στα βαρέλια , όσο χρειαζόντουσαν για δική τους χρήση και όσο θα πουλούσαν «χύμα». Το υπόλοιπο έμενε στο εργοστάσιο. Ήταν ένα σημαντικό έσοδο γι’ αυτούς τότε.
Οι νοικοκυρές κρατούσαν μούστο για να φτιάξουν μουσταλευριά και μουστοκούλουρα και βέβαια το πετιμέζι δεν έλειπε από κανένα σπίτι για τον χειμώνα.
Όταν τελείωνε η ζύμωση του μούστου έβγαινε το περίφημο κρασί, η ΡΕΤΣΙΝΑ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ (ρετσίνα από το ρετσίνι που πρόσθεταν), από τα αμπέλια της Παλλήνης και των γύρω χωριών.
Έτσι έκλεινε η εποχή του τρύγου και άρχιζε η άλλη, της φροντίδας των αμπελιών για του χρόνου, «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος» όπως έλεγαν.
Έλεγαν, τώρα πια δεν το λένε. Πάνε τα αμπέλια, πάει και ο τρύγος. Τώρα βλέπεις αστικοποιηθήκαμε. Όσοι τα προλάβαμε αυτά και άλλα πολλά στο χωριό, νιώθουμε τυχεροί.
Τα σημερινά παιδιά κι αυτά μπορούν να μάθουν πολλά για το αμπέλι και το κρασί, αρκεί να επισκεφθούν ένα οινοποιείο από τα πολλά που υπάρχουν στην Ελλάδα μας.
ΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ. ΑΞΙΖΕΙ.
