Ο Ιπποκράτης, αιώνες πριν, περιέγραψε το μοντέλο του ιατρικού λειτουργήματος και προσδιόρισε την θεϊκή σχέση ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή. Επιπλέον καθόρισε και τους ηθικούς κώδικες που θα πρέπει να διέπουν την άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος (επαγγέλματος). Η σημασία του όρκου του Ιπποκράτη έγκειται στο γεγονός ότι δεν αφορά μόνο την ιατρική αλλά την ψυχή, την ανθρώπινη διάσταση, που καθιστά το επάγγελμα του ιατρού αποστολή προσφοράς προς τον συνάνθρωπο.
Ανατρέχοντας λοιπόν στο παρελθόν θα αναφερθούμε σε έναν γιατρό και άνθρωπο που έζησε στην Παλλήνη και πρόσφερε όχι μόνο τις ιατρικές του γνώσεις αλλά και όλα τα αποθέματα ανθρωπιάς που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Τα στοιχεία που συγκεντρώσαμε για να παρουσιάσουμε τη ζωή και την δράση του, προέρχονται από την οικογένειά του, από μαρτυρίες παλιών συμπολιτών μας που τον θυμούνται αλλά και των φίλων του από τα γύρω χωριά.
Ο Θεοφάνης Χατζησταματίου γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1901 στον Πύργο της Σάμου, ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του ιερέα Παπαθανάση Χατζησταματίου. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του και στη συνέχεια πήγε στο Πυθαγόρειο Γυμνάσιο στο Βαθύ, πρωτεύουσα του νησιού. Αμέσως μετά κατετάγη στον στρατό και πολέμησε στην Μικρά Ασία. Υπηρέτησε στη Μεραρχία Αρχιπελάγους υπό τον Στρατηγό Αναγνωστόπουλο. Έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις μάχες και κατά την οπισθοχώρηση, στη μάχη στου Σαγγάριου, τραυματίζεται ελαφρά στο χέρι. Με τη λήξη του πολέμου επιστρέφει στην Ελλάδα και αποφασίζει με τον πατέρα του να έρθει στην Αθήνα για σπουδές. Ο Θεοφάνης γράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και αποφοιτά με Λίαν Καλώς. Ο Παπαθανάσης με την παπαδιά και τις δύο κόρες του, Ελένη και Κατερίνα, φεύγει για την Αμερική να συναντήσει τα άλλα δύο παιδιά του, Δημήτρη και Στέλιο.
Το 1932 παντρεύεται με την Καλλιόπη Αποστόλου και αποκτά τρία παιδιά, το Θανάση, το Σωτήρη και τον Κώστα.
Υπηρετεί στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός για πέντε χρόνια και το έτος 1938 αποχωρεί από το νοσοκομείο και γίνεται ιδιώτης γιατρός. Επιλέγει να προσφέρει τις υπηρεσίες του σ’ αυτούς που πάσχουν από φυματίωση και εγκαθίσταται στη Νέα Πεντέλη. Εκεί, επί πρωθυπουργίας Ι. Μεταξά και με τη συνεργασία του τμηματάρχη Τουρισμού Νικόλαου Νέρη, ίδρυσε ειδικές κατοικίες και στέγασε περισσότερους από 30 φυματικούς, οι οποίοι πριν ζούσαν σε σκηνές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρρωστήσει και ο ίδιος.
Το 1940 και πάλι η πατρίδα τον καλεί και παίρνει μέρος στον Ελληνοιταλικό πόλεμο. Ως λοχαγός γιατρός υπηρετεί στο Νοσοκομείο διακομιδής στο Τεπελένι της Αλβανίας υπό τον Ταγματάρχη γιατρό Φωκίωνα Καραμαούνα. Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την εισβολή των Γερμανών στην πατρίδα μας επιστρέφει στην Πεντέλη.
Στην Παλλήνη (Χαρβάτι) αποφάσισε να έρθει το 1941. Είχε γνωριστεί ως γιατρός με την οικογένεια του Αθανάσιου Ρεντουμη και αργότερα με άλλες οικογένειες στο χωριό. Έτσι μετά από παραινέσεις των φίλων του Χαρβατιωτών αποφάσισε να μείνει με την οικογένειά του μόνιμα και να κάνει το Χαρβάτι δεύτερη πατρίδα του.
Την εποχή εκείνη στο Χαρβάτι δεν υπήρχε γιατρός, αλλά ούτε στην ευρύτερη περιοχή. Περιέθαλπε ασθενείς στην Πεντέλη, στο Γέρακα, στα Σπάτα, στη Λούτσα, στη Διασταύρωση Ραφήνας, στη Ραφήνα ακόμα και στην Παιανία.
Ο Θεοφάνης Χατζησταματίου εκτός από άριστος επιστήμονας ήταν ο γιατρός όλων. Πλούσιων και φτωχών συνανθρώπων μας. Σε όσους δεν είχαν χρήματα όχι μόνο τους εξέταζε αφιλοκερδώς αλλά τους έδινε φάρμακα που ο ίδιος αγόραζε η τους έδινε χρήματα για να τα αγοράσουν. Ανταποκρινόταν σε κάθε κάλεσμα, από όποιον τον είχε ανάγκη και όσο μακρυά και αν ήταν. Οι μετακινήσεις του ήταν συνήθως με τα πόδια, άλλες φορές με γαιδουράκι ή σούστα , ακόμα είχε ταξιδέψει και στο καρέ φορτηγού που έτυχε να περάσει από το χωριό. Η βαριά τσάντα του, εκτός από ιατρικά εργαλεία και φάρμακα, περιείχε πάντα καραμελίτσες για τα μικρά παιδιά, όπως επίσης και κανένα μεζεδάκι για να συνοδεύσει το κρασάκι που αγαπούσε. Περπατούσε τις νύχτες κάτω από αντίξοες συνθήκες με βροχή, χιόνι, αέρα, με κίνδυνο της ζωής τους πολλές φορές, για να φθάσει στους ασθενείς. Άφηνε την οικογένειά του, έπαιρνε την βαριά τσάντα του και πήγαινε όπου τον είχαν ανάγκη.
Η δράση του στο Χαρβάτι δεν περιορίστηκε μόνο στην ιατρική, αλλά το 1941 ίδρυσε την επιτροπή για την Φανέλα του Στρατιώτη, της οποίας ήταν και πρόεδρος. Μαζί του ήταν πολλά και δραστήρια πρόσωπα από τις παλίες οικογένειες του χωριού.
Το 1943 ο λοχίας Όττο, τον ειδοποίησε κρυφά ότι η Γκεστάπο ερχόταν να τον συλλάβει για να τον εκτελέσει σαν κομμουνιστή. Ο γιατρός δεν φοβήθηκε αλλά μετά από τις παρενέσεις του γιού του Θανάση αποφάσισε να φύγει και ξεκίνησαν και οι δύο για την Αθήνα. Φθάνοντας στο Σταυρό σταματούν σε μπλόκο των Γερμανών. Ο γιατρός τους δείχνει την άδεια, που οι ίδιοι του είχαν χορηγήσει για να κυκλοφορεί ελεύθερα και έτσι σώθηκαν. Στην Αθήνα δεν έμεινε πολύ γιατί σε λίγο καιρό ανέβηκε στο βουνό για να λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Αργότερα στα δύσκολα χρόνια για την πατρίδα μας, ο αγωνιστής Χατζησταματίου στάλθηκε δύο φορές εξορία, την πρώτη στη Μακρόνησο και την δεύτερη στην Ικαρία. Για τους αγώνες του στην Εθνική Αντίσταση τιμήθηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών.
Ο Θεοφάνης Χατζησταματίου αφιέρωσε την ζωή του στην υπηρεσία του ανθρώπου, δημιούργησε μια υπέροχη οικογένεια,ήταν ένας καλός χριστιανός και στο πορτοφόλι του είχε πάντα την εικόνα του Χριστού.
Ήταν εκείνος που παρηγορούσε, ενθάρρυνε, συμβούλευε, γιάτρευε, όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή όσων των πλησίαζαν. Με την αυταπάρνησή του, τη φιλεσπλαχνία του, την ίδια τη ζωή του έδειχνε σε όλους, πως πρέπει να είναι ένας γιατρός, ένας πατέρας, ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος.
Πέθανε το 1980 σε ηλικία 80 ετών. Οι παλιοί Χαρβατιώτες τον είχαν στην καρδιά τους, τον αγαπούσαν και τον σέβονταν. Όλοι κάτι είχαν να θυμηθούν, για την ήσυχη, διακριτική παρουσία, το γλυκό λόγο και το χαμόγελό του. Ήταν ο ΓΙΑΤΡΟΣ τους….. Άλλά και οι νεότεροι μιλούν γι’ αυτόν με σεβασμό εξ αιτίας όσων έχουν μάθει από τους γονείς και τους παπούδες τους.
Ένας άνθρωπος που τίμησε με όλους τους τρόπους τον όρκο του Ιπποκράτη.
Ευχαριστούμε την οικογένειά του που μας εμπιστεύθηκε τις φωτογραφίες.
Πηγή
Έντυπη μορφή εφημερίδας <<Ο ΠΑΛΛΗΝΕΥΣ>>
