ΕΥΓΕΝΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ – Η Δασκάλα-
Αισθάνομαι μεγάλο βάρος να μιλήσω για την ζωή μιας γυναίκας που γεννήθηκε το 1900. Περισσότερο όταν πρόκειται για την Ευγενία Οικονόμου, τη δασκάλα. Την γνώρισα και εγώ, ήταν η δασκάλα της μητέρας μου.
΄Οποτε την συναντούσα αισθανόμουν το ίδιο δέος, γι αυτή τη γυναίκα, όπως είχαν περιγράψει και οι παλαιότεροι. Την γνώρισα σαν μία κοτσονάτη ηλικιωμένη που μιλούσε έντονα και γρήγορα και ένιωθα το βλέμμα της να με διαπερνά.
Πρωτοδιορίστηκε στο τότε «Χαρβάτι» ως δασκάλα μόλις 17 ετών. Είχαν προηγηθεί δύο υποδιδασκάλισες , η Κ.Ζέρβα και η Μ.Πρωτέκδικου. Το σχολείο εκείνη την εποχή στεγαζόταν σε ένα μικρό κτίριο στη θέση της σημερινής Πλατείας Ελευθερίας , κοντά στο Δημαρχείο. Εκεί ήταν πριν ο φούρνος του χωριού. Είχε δύο δωμάτια, το ένα για τους μαθητές και το άλλο για την δασκάλα.
Η «κυρία Ευγενία» όπως την αποκαλούσαν όλοι, έμεινε εκεί μέχρι το 1925. Μετά την φιλοξένησε η Σοφία Πιέτρη που έμενε απέναντι από το σχολείο και είχε τρία παιδιά και τα 4 ορφανά ανίψια της . Μαζί τους έμεινε έως το 1950.
Το 1933 διορίστηκε ως διευθυντής στο σχολείο , ο Πάνος Οικονομόπουλος και μετά το θάνατό του το 1941 η «κυρία Ευγενία» ανέλαβε διευθύντρια .. Παρέμεινε στην Παλλήνη όλα αυτά τα χρόνια και το 1953 πήρε σύνταξη.
Δεν έφυγε ποτέ από το χωριό. Δέθηκε με τους ανθρώπους, έβλεπε τους παλιούς μαθητές της και για όλους είχε κάτι να παρατηρήσει. Δύσκολα χρόνια για μια κοπέλα να ζήσει και να αντιμετωπίσει παιδιά αγροτών που με δυσκολία πήγαιναν στο σχολείο, γιατί έπρεπε παράλληλα να ασχολούνται με τις διάφορες αγροτικές δουλειές.
Αυτά τα παιδιά που σήμερα είναι γιαγιάδες και παππούδες , μας έχουν διηγηθεί με πόση δυσκολία έμαθαν γράμματα. Όταν το βράδυ κατάκοπα έπρεπε να διαβάσουν και για το σχολείο, υπό το φως των κεριών αλλά και με τον φόβο της δασκάλας, «πώς θα την αντικρίσουν την άλλη μέρα».
Η «κυρία Ευγενία» ήταν έντονη προσωπικότητα, αυστηρή, πολλές φορές γινόταν σκληρή με τα παιδιά. Μήπως για την εποχή εκείνη «έτσι έπρεπε» να είναι ο δάσκαλος;
Γιατί τότε ήταν πολύ εύκολο και φυσικό να μην πηγαίνεις στο σχολείο και πολύ βολικό για όλη την οικογένεια, οι περισσότεροι το θεωρούσαν χαμένο χρόνο ειδικά για τα κορίτσια.
Η «κυρία Ευγενία» έκανε προσωπικό αγώνα για να πείσει τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Όλοι της το αναγνωρίζουν αυτό και μάλιστα λένε, ότι αν δεν ήταν εκείνη δεν θα μάθαιναν γράμματα.
Οι Χαρβατιώτες τότε προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους , να γίνουν νοικοκύρηδες στον τόπο τους, να δουλέψουν και να αξιοποιήσουν τη γη που είχαν πάρει από τους τσιφλικάδες. Ήθελαν τα παιδιά τους να προοδεύσουν, να έχουν καλύτερη τύχη, γι αυτό αγκάλιασαν τη δασκάλα και της έδωσαν ξεχωριστή θέση στην μικρή τους κοινωνία.
Στην Ευγενία Οικονόμου μια κοπέλα σχεδόν έφηβη, που ήρθε σε ένα χωριό με το όνειρο να γίνει Δασκάλα……της χρωστάμε πολλά!
