Μία γυναίκα που έζησε μία άνετη ζωή – σύζυγος εισαγγελέα Εφετών και κάτοικος Π. Ψυχικού -μέχρι την στιγμή που αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει κάτι και να αλλάξει λίγο αυτόν τον κόσμο και την ίδια της την μοίρα.
Στα εξήντα της χρόνια πεθαίνει ο σύζυγός της ,φροντίζοντας όμως να της εξασφαλίσει άνετα γεράματα τοποθετώντας την περιουσία τους στο γηροκομείο Αθηνών με την υποχρέωση να την φροντίζουν όταν εκείνη δεν θα είναι πλέον σε θέση να το κάνει μόνη της ,γιατί δεν έχουν κληρονόμους .
Δηλαδή μένει μόνη με προκαθορισμένη ζωή ,άσχετα με τις αιτίες που το καθόρισαν. Το μόνο περιουσιακό στοιχείο το οποίο μπορεί να διαχειρίζεται είναι η σύνταξή της.
Τότε ίσως έγινε κάτι μέσα της ή αυτό το κάτι υπήρχε πάντα αλλά ήταν απροσδιόριστο. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της. Ξαφνικά έχει να επιλέξει τον δρόμο που έπρεπε να βαδίσει. Δηλαδή να συνεχίσει να ζει άνετα ,όπως τόσα χρόνια έκανε ή να πάρει τον δρόμο της καρδιάς της. Πλέον δεν υπάρχει κανείς να την παγιδεύσει στο πρώτο. Άρα έχει ελεύθερη επιλογή. Και τελικά επιλέγει αποδεικνύοντας το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει την υπέρβαση. Επιλέγει να δώσει νόημα και υλική υπόσταση στα όνειρά της.
Η Ελένη Κωστοπούλου είναι μια γυναίκα που δεν έχει ζήσει την μητρότητα μέχρι τότε . Επιλέγει λοιπόν να γίνει μητέρα,όχι ενός αλλά πολλών παιδιών που δεν έχουν κοντά τους την δική τους την μητέρα. Επιλέγει να κλείσει τις δικές της τις πληγές ,κλείνοντας τις πληγές στις νεογέννητες ψυχές.
Και τότε αρχίζει να ψάχνει για έναν τόπο που θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα σχέδια της. Έναν τόπο για να ζήσει με την νέα της οικογένεια ,αυτήν που η ίδια θα δημιουργήσει από επιλογή. Τα βήματά της την οδηγούν στην Παλλήνη. Το τοπίο γύρω από το μετέπειτα Κωστοπούλειο Ορφανοτροφείο θυμίζει κάτι από τα όνειρα της. Απευθυνόμενη στον εκλιπόντα σύζυγο ή στην ίδια της την ψυχή μονολογεί : -“Εδώ θα φτιάξω το σπίτι των παιδιών μας”.
Και τότε όλα αρχίζουν ……
Η αγορά του οικοπέδου ,τα πρώτα κτίσματα , η διάθεση όλων των υπαρχόντων οικονομικών πόρων .
Και τότε …… ακούστηκαν οι πρώτες παιδικές φωνές και άρχισε η ζωή να παίρνει χρώμα.
Στο Κωστοπούλειο Ορφανοτροφείο φιλοξενούνταν μόνο κορίτσια ,τα οποία μορφώνονταν και όταν ενηλικιώνονταν και έφευγαν από αυτό , είχε το κάθε ένα από μια μικρή περιουσία ,για να ξεκινήσει την πορεία του στην ζωή.
Γιατί μετά τα πρώτα βήματα της Ελένης Κωστοπούλου βρέθηκαν άτομα τα οποία βοήθησαν οικονομικά την προσπάθεια της .
– Μετά από χρόνια και προς μεγάλη μου έκπληξη, μου ζητήθηκε, να κάνω μια αναφορά στη «μητέρα μου».
Όχι απλά στη «μητέρα μου» αλλά στον ευεργέτη της ζωής μου. Εκτός από ευεργέτης δικός μου ήταν και ευεργέτης της πόλης μου κατά τη γνώμη μου. Μιλάω για τη σπουδαία αυτή γυναίκα, που είχα την τύχη να έχω μητέρα μου, όταν έχασα τη φυσική μου μητέρα.
Όσο τυχερή ήμουν εγώ, που με διάλεξε για κόρη της, άλλο τόσο ήταν και η Παλλήνη, που τη διάλεξε εκείνη σαν τόπο, για να πραγματοποιήσει το όραμά της.
Το κενό που της άφησε ο θάνατος του συζύγου της ήταν μεγάλο και μέσα στη θλίψη της είδε σαν σε όραμα τον σύζυγό της, που την πήρε μια βόλτα προς τα Μεσόγεια. Την έφερε σ’ ένα τόπο όπως ήταν η Παλλήνη τότε – όλο αμπέλια – και της έδειξε ένα σημείο όπου της είπε «εδώ να φτιάξεις το σπίτι των παιδιών μας». Το όραμα αυτό έγινε σκοπός της ζωής της. Ύστερα από πολλή έρευνα αποφάσισε να αγοράσει το οικόπεδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα το «Ορφανοτροφείο».
Στην αρχή έφτιαξε ένα δωματιάκι όπου εκεί έμενε μαζί με ένα σκυλάκι για συντροφιά εγκαταλείποντας τα εγκόσμια. Σιγά – σιγά το ένα δωμάτιο έφερε το άλλο και πουλώντας όλη την περιουσία της έφτιαξε αυτό το ίδρυμα.
Όλο αυτό το έργο ξεκινά στην ηλικία των 60 χρόνων της και αρχίζει να συγκεντρώνει παιδιά ορφανά και απροστάτευτα που τα εύρισκε από τις αγγελίες των εφημερίδων αλλά και από τις ανακοινώσεις στο ραδιόφωνο.
Στην ηλικία αυτή, που άλλοι δεν αντέχουν ούτε τα εγγόνια τους για πολύ, εκείνη συγκέντρωνε κορίτσια διαφόρων ηλικιών και πάλεψε για την ανατροφή τους.
Το έργο της έγινε γνωστό στην Αθήνα και πολλοί έρχονταν στην Παλλήνη για να την γνωρίσουν από κοντά. Έτσι η Παλλήνη έγινε γνωστή εκείνη την εποχή για το «Κωστοπούλειο Ορφανοτροφείο». Ορφανά παιδιά έβρισκαν τη θαλπωρή που τους έλειπε, σπούδαζαν αν ήθελαν ή ακολουθούσαν κάποια τέχνη και κατόπιν τα πάντρευε. Στο έργο της αργότερα την βοήθησαν και με φιλανθρωπίες διάφοροι άνθρωποι που πίστευαν σ’ αυτό που έκανε.
Έζησε εκεί τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της. Συνδέθηκε με αυτόν τον τόπο και τον αγάπησε, όπως και εμείς, που μεγαλώσαμε κοντά της.
Το έργο της έμεινε εκεί για πάντα περνώντας στα χέρια, της τότε κοινότητας, όταν κάποια στιγμή δεν μπορούσε να το συνεχίσει η ίδια και η δημοτική αρχή το μετέτρεψε σε παιδικό σταθμό. Τόσοι Δημοτικοί άρχοντες πέρασαν και όσο ζούσε και μετά το θάνατό της κανένας δεν έκανε καμιά αναφορά στο έργο της. Πολλά χρόνια αργότερα σε κάποιο παράδρομο στο Λουτρό έδωσαν το όνομά της. Ήθελαν ακόμα και τις προτομές, τη δική της και του συζύγου της, να βγάλουν από τον προαύλιο χώρο γιατί από εκεί λέει περνούσαν μικρά παιδιά!!!
Ευχαριστούμε την κα Αναστασία Κωστοπούλου για την βοήθεια της στην έρευνα που έγινε από τον σύλλογο μας για την συλλογή στοιχείων για την ζωή και το έργο της Ελένης Κωστοπούλου .
