Ζούμε σ’ έναν τόπο με Ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Σ’ έναν τόπο που δεν γνωρίζουμε που σταματά η μυθολογία και που ξεκινά η ιστορία.
Δεν γνωρίζουμε σε ποιο ή σε ποια σημεία μυθολογία και ιστορία αναμιγνύονται ή εάν και σε τι βαθμό ιστορία και μυθολογία ταυτίζονται.
Ένα μόνο είναι βέβαιο. Ότι πρέπει να γνωρίζουμε την πορεία της πόλης μας και των ανθρώπων που την κατοίκησαν στο βάθος του χρόνου.
Ένα μόνο είναι βέβαιο. Ότι πρέπει να θυμόμαστε ποιοι είμαστε.
Αναδημοσιεύουμε λοιπόν ένα άρθρο που έχει γραφεί το 1995…………για την έντυπη μορφή της εφημερίδας μας «Ο ΠΑΛΛΗΝΕΥΣ», από τον αείμνηστο πρόεδρο του συλλόγου μας ,τον στρατηγό Ιωάννη Οικονόμου ,το οποίο εξακολουθεί να εκπλήσει τον αναγνώστη με το βάθος και την ακρίβεια των ιστορικών και λογοτεχνικών του στοιχείων και αναφορών.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Η Μυθολογία, άλλοτε με τη βασική μορφή του μύθου κι άλλοτε με τις παραλλαγές του , αναφέρεται συχνά στην Παλλήνη.
Ένας απ΄ αυτούς τους μύθους χρησιμοποιήθηκε σαν βάση των έργων τους από πολλούς τραγικούς ποιητές, αρχαίους και νεότερους ,όπως ο Σοφοκλής ,ο Ευριπίδης ,ο Βιργίλιος ,ο Ρακίνας κ ά., αλλά και από ιστορικούς , όπως ο Ηρόδοτος ,ο Πλούταρχος κ.ά.
Πρόκειται για τη σύγκρουση, με κίνητρο την εξουσία πάνω στην Αττική, μεταξύ του βασιλιά της Αθήνας Θησέα – για τον οποίο ας σημειωθεί οι ειδικοί επιστήμονες δεν γνωρίζουν μέχρι σήμερα αν ήταν μυθικό ή αληθινό πρόσωπο- και του βασιλιά της Παλλήνης Πάλλαντα.
Ο Θησέας νίκησε τον Πάλλαντα και εξόντωσε όλους τους Παλλαντίδες , τους γιούς του Πάλλαντα, στη μάχη που έγινε στον χώρο μεταξύ του Υμηττού και της Πεντέλης.
Ο βασικός αυτός μύθος εμπλουτίζεται από τους τραγικούς ποιητές , όπως για παράδειγμα από τον Ευριπίδη στην τραγωδία « Ιππόλυτος» με τον σφοδρό έρωτα της Φαίδρας -της δεύτερης γυναίκας του Θησέα και κόρης του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα -για τον γιο του βασιλιά της Αθήνας- απ΄ την πρώτη σύζυγό του Αμαζόνα Αντιόπη ή κατ΄ άλλους Ιππολύτη-τον όμορφο Ιππόλυτο.
Ο τελευταίος αρνείται τον έρωτα της μητριάς του κι εκείνη από φόβο μήπως ο νέος αποκαλύψει το άνομο μυστικό στον πατέρα του , αυτοκτονεί, αφού προηγουμένως γράφει στον Θησέα ένα γράμμα με το οποίο συκοφαντεί τον Ιππόλυτο πως τάχατες της έκανε ανήθικες προτάσεις.
Ο Θησέας εξοργίζεται, καταριέται τον γιο του να βρει φρικτό θάνατο και τον εξορίζει μακριά απ΄ την Αττική. Στον δρόμο του προς την εξορία, στη θέση Σκιρωνίδες Πέτρες τη σημερινή Κακιά Σκάλα-το βασιλόπουλο δέχεται την επίθεση ενός φοβερού ταύρου που έβγαλε απ΄τη θάλασσα ο θεός Πασειδώνας, που κατατρομάζει τα άλογα της άμαξας του Ιππόλυτου με αποτέλεσμα να τον τσακίσουν πάνω στα βράχια. Αυτόν τον μύθο του έρωτα της Φαίδρας προς τον Ιππόλυτο ακολουθεί πιστά στη τραγωδία του «Φαίδρα» κι ο μεγαλύτερος τραγικός ποιητής της Γαλλίας Ζαν Ρακίνας (1639-1699 μ.χ.), που όμως κάνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα για την Παλλήνη καινοτομία εισάγοντας σ΄αυτόν ένα νέο πρόσωπο , την πριγκίπισσα της πόλης αυτής Αρικία, την οποία ο πατέρας του κρατάει σκλάβα του επειδή τη φοβάται μήπως κάποια μέρα πάρει εκδίκηση για τον άδικο χαμό των αδελφών της, όπως η ίδια λέει:
«Της αδελφής φοβούνται η τολμηρή φωτιά μήπως κι ανάψει κάποτε των αδελφών την τέφρα».
Ο Ιππόλυτος ,όταν απλώνεται η φήμη ότι ο πατέρας του έχει χαθεί για πάντα στον Άδη , κοντά στις πηγές του Αχέροντα ,απαλλάσει τη Αρικία απ΄τα δεσμά του πατέρα του λέγοντας της :
«Ανακαλώ τους νόμους που η απονιά τους μ΄ έκανε να σε οικτίρω.
Τον εαυτό σου , την καρδιά σου μπορείς να ορίζεις».
Ο Θησέας όμως ελευθερώνεται απ ΄τις σπηλιές του κάτω κόσμου κι επιστρέφει αναπάντεχα στην Αθήνα. Ζητάει εξηγήσεις από τον Ιππόλυτο για τις ερωτικές σχέσεις του με την μητριά του. Εκείνος αρνείται την κατηγορία και του αποκαλύπτει τη πραγματική αλήθεια που είναι ο έρωτας του για την κόρη του Πάλλαντα κι αδελφή των πιο μισητών εχθρών του ,των Παλλαντίδων :
«Αλήθεια είναι, αγαπώ, κι ας το απαγορεύεις.Η Αρικία, μόνη αυτή, τους πόθους μου ορίζει. Του Πάλλαντα η κόρη κατάκτησε το γιο σου. Αυτήν λατρεύω, και η ψυχή μου, παρά την προσταγή σου, γι΄ αυτήν μόνο φλογίζεται, γι΄ αυτήν μόνο στενάζει».
Ο Θησέας δεν το πιστεύει και τον εξορίζει απ΄ την Αθήνα.
Ακολουθεί ο γνωστός θάνατος του πριγκιπόπουλου, που πριν ξεψυχήσει, παρακαλεί τον πατέρα του να φερθεί στη σκλάβα του με καλοσύνη και να την αφήσει ελεύθερη. Εκείνος αφού πληροφορείται απ΄ τη Φαίδρα, που έχει μετανιώσει για το κακό που έκανε, την πραγματική αλήθεια, αισθάνεται την ανάγκη να εξιλεωθεί για την άδικη κατάρα του, λέγοντας για την Αρικία και τη γενιά των Παλλαντίδων τούτους τους δύο τελευταίους στίχους της «Φαίδρας»:
«Μιας άνομης γενιάς παραμερίζοντας τις σκευωρίες από τούτη τη στιγμή αυτήν που αγάπαγε την κράζω θυγατέρα».
Ο Ρακίνας στον πρόλογο της «Φαίδρας» που έγραψε το 1677 , λέει επί λέξει ότι «η Αρικία δεν είναι διόλου ένα πρόσωπο δικής μου επινόησης. Ο Βιργίλιος ( Σημ: Λατίνος ποιητής που έζησε το 70 μέχρι το 19 π.χ.) λέει πως ο Ιππόλυτος την παντρεύτηκε κι έκανε μαζί της ένα γιο, αφού ο Ασκληπιός τον ανέστησε».
Πράγματι ο Βιργίλιος αναφέρει στο 7ο βιβλίο της «Αινειάδας» του (στίχοι 761 – 788 ), στην οποία περιγράφει τις περιπέτειες του σπουδαιότερου μετά τον Έκτορα ήρωα της Τροίας, του Αινεία ,όσα γράφει στον πρόλογο του ο Ρακίνας μνημονεύοντας και την πόλη Αρικία.
Συνεχίζοντας ο Ρακίνας γράφει στον πρόλογό του : « Και ακόμη διάβασα σε μερικούς συγγραφείς ότι ο Ιππόλυτος είχε παντρευτεί και φέρει και φέρει στην Ιταλία μια νεαρή Αθηναία υψηλής καταγωγής, που ονομαζόταν Αρικία ,και που είχε δώσει το όνομά της σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας».
Ένας απ΄ αυτούς τους συγγραφείς βρήκαμε ότι ήταν και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (80-20πχ) που μνημονεύει κι αυτός στην «Ιστορική βιβλιοθήκη» του (βιβλίο 7ο ,παράγρ.9 ) τη πόλη Αρικία που όπως λέει ήταν μια από τις δεκαοχτώ αρχαίες πόλεις που ίδρυσε ο βασιλιάς Σίλβιος και ονομάστηκαν «Πόλεις των Λατίνων».
Η παραπέρα έρευνά μας και η συγκριτική αξιολόγηση των πληροφοριών που μας δίνουν οι αρχαίοι και νεότεροι συγγραφείς ,αποκάλυψε ότι ακόμη και σήμερα υπάρχει, στην Κεντρική Ιταλία ,ΝΑ του Τορίνο και κοντά στην πόλη Άλμπα, μια μικρή πόλη που ονομάζεται Αρικία (στα ιταλικά LA RICCIA) που πήρε το όνομά της από την πριγκίπισσα της Παλλήνης.
Κι έτσι η σημερινή Παλλήνη ,χωρίς να το γνωρίζει ,έχει αδελφοποιηθεί -πολλές χιλιάδες χρόνια πριν αυτό γίνει πρόσφατα με τη γαλλική πόλη Κουτρύ-απ’ τον μύθο ,απ΄τους τραγικούς ποιητές και συγγραφείς ,αλλά-ποιος αλήθεια μπορεί να το ξέρει; – ίσως κι απ΄ την αληθινή ιστορία ,με μια πόλη της σημερινής Ιταλίας!…
