ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ
Το πρώτο τρίμηνο του 2020 (μέσω κορονοϊού φυσικά!) με βρήκε σε πόλη του εξωτερικού να κάνω εθελοντικά πρακτική σε ελληνικό Προξενικό Γραφείο. Βρέθηκα εκεί επειδή το τελευταίο εξάμηνο της φοίτησης μου αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να δηλώσω συμμετοχή στο επιχορηγούμενο από την Ε.Ε. πρόγραμμα Erasmus+ για πρακτική άσκηση. Σε αναζήτηση φορέα υποδοχής, συμφοιτητές μου που είχαν ήδη πραγματοποιήσει την πρακτική τους μέσω Erasmus+, με παρέπεμψαν στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών. Εκεί υπάρχει σχετική ανακοίνωση με θέσεις πρακτικής άσκησης σε Πρεσβείες, Προξενεία, Μόνιμες Αντιπροσωπείες και άλλα αντίστοιχα παραρτήματα του ελληνικού Δημοσίου σε όλο τον κόσμο. Έτσι, έστειλα μερικές αιτήσεις και αρκετά σύντομα, προς έκπληξή μου, έλαβα θετική απάντηση για πρακτική άσκηση σε Προξενικό Γραφείο. Κατόπιν επικοινωνίας μου με την υπεύθυνη για τους “πρακτικάριους” υπάλληλο του Προξενικού Γραφείου, με ενημέρωσε για το προβλεπόμενο ωράριο και τις αρμοδιότητές μου. Σε πρώτη φάση το “πλήρες 8ωρο σε δραστηριότητες σχετικές με την εξυπηρέτηση κοινού” μου φαινόταν υπερβολή, έχοντας στο μυαλό μου το Προξενικό Γραφείο ως δημόσια υπηρεσία.
Όπως διαπίστωσα, όμως, την πρώτη μέρα της πρακτικής μου η ίδια και μου επιβεβαίωσαν τα υπόλοιπα παιδιά που έκαναν ήδη πρακτική, η πληροφόρησή μου ήταν απολύτως ορθή. Αρχικά, τα Προξενεία είναι τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών του εξωτερικού, αφού εκεί πας για βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής με την ελληνική σφραγίδα, εκεί θα δηλώσεις τον γάμο σου ή το διαζύγιό σου και το παιδί σου για να καταγραφεί στο Ειδικό Ληξιαρχείο, εκεί θα κάνεις την αίτηση για να σου εκδώσουν διαβατήριο οι ελληνικές αρχές, εκεί θα ζητήσεις αναβολή από τον στρατό. Το συγκεκριμένο Προξενικό Γραφείο παρότι το μοναδικό σε ολόκληρη τη χώρα για την εξυπηρέτηση του ελληνικού κοινού(40.000 Έλληνες και ίσως περισσότεροι), αποτελείται από τρεις μόνο μόνιμους υπαλλήλους, δύο εθελοντές και τρεις- τέσσερις εθελοντές πρακτικάριους. Σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο εργαζόμασταν πλήρες οκτάωρο αλλά οι μόνιμοι κυρίως υπάλληλοι έμεναν μέχρι δωδεκάωρο πολλές φορές. Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύει ο κόσμος, οι υπάλληλοι του Προξενείου(όπου έκανα πρακτική
τουλάχιστον) δεν εργάζονται μόνο 10:00 με 14:00 που είναι ανοιχτό το Προξενείο για το κοινό. Η εξυπηρέτηση του κοινού συνεχίζεται για αρκετές ακόμα ώρες, απαντώντας σε e-mail, μιλώντας με πολίτες στο τηλέφωνο και, φυσικά, διαβιβάζοντας αιτήματα πολιτών στις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες. Όσο έκανα την πρακτική μου, μάλιστα, λίγες ήταν οι μέρες που το κοινό εξυπηρετούταν μέχρι τις 14:00, αφού πάντα οι μόνιμοι υπάλληλοι του Προξενείου εξυπηρετούσαν και τους “αργοπορημένους” ή τους “χωρίς ραντεβού”, επειδή “για αυτό τους πληρώνει ο Έλληνας”, όπως έλεγαν. Σίγουρα, υπήρχε μεγάλος φόρτος εργασίας, ώστε πολλή δουλειά να μένει και για τους πρακτικάριους, αλλά και αυτό, πιστεύω, μόνο ωφέλιμο μπορεί να είναι για την επαγγελματική μας εμπειρία, ακόμη και αν δεν είναι το αντικείμενο με το οποίο θέλουμε να ασχοληθούμε μελλοντικά.
Ανεξαρτήτως ωραρίου και αρμοδιοτήτων, όμως, το πιο δύσκολο κομμάτι της πρακτικής μου ίσως αποτέλεσε το γεγονός ότι δεν ήταν όλοι οι πελάτες ευγενικοί και υπομονετικοί, ενώ πολλες φορές όχι μόνο αμφισβητούσαν το νεαρό της ηλικίας εμάς των πρακτικάριων αλλά και τον τρόπο που βρεθήκαμε εκεί(χαρακτηρίζοντας μας “βισματάκια”… δεν ξέρω και πολλά βίσματα να εργάζονται εθελοντικά). Πολλές φορές, η συμπεριφορά του κοινού και τα παράλογα, πολύ συχνα, αιτήματά του κλονίζουν την αυτοκυριαρχία σου. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, ακόμα, όλοι οι υπάλληλοι του Προξενείου μας δίδαξαν επαγγελματισμό και αξιοπρέπεια.
Δεν μπορώ να πω πως σε αυτούς τους δυόμισι μήνες που εργάστηκα στο Προξενείο ήταν όλα ρόδινα, αφού δεν ταιριάζουν όλοι με όλους και σίγουρα υπήρχαν διενέξεις λόγω διαφορετικών απόψεων. Κανείς όμως δεν κρατούσε ποτέ κακία σε κανέναν και αν μπορούσαν να χαρακτηρίσω κάπως αυτή την ομάδα ανθρώπων που εργάζονταν στο Προξενικό Γραφείο θα ήταν μία “ελληνική οικογένεια στο εξωτερικό”, αφού αυτό το κλίμα επικρατούσε. Σίγουρα και τα υπόλοιπα παιδιά που έκαναν την πρακτική τους εκεί θα συμφωνούσαν μαζί μου σε αυτό. Εκτός από επαγγελματική εμπειρία και καλύτερη κατανόησης της λειτουργίας του ελληνικού Δημοσίου, αυτή η πρακτική μου έδωσε την ευκαιρία ακόμα να κάνω νέους φίλους, να επικοινωνώ καλύτερα με τον κόσμο και να ανταπεξέρχομαι σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Τέλος, η
πρακτική αυτή στάθηκε αφορμή να μείνω μόνη μου στο εξωτερικό, εμπειρία πρωτόγνωρη και ανεκτίμητη.